Fotostory jest super! Już się nie mogę doczekać kolejnego odcinka!

To FS jest świetne:)! Poboba mi się, że zupełnie odmieniłaś tę rodzinę. Metamorfoza Cassandry na Gtoha jest super, fajnie też, że powiększyłaś rodzinę:). Zaginięcie Belli niby nie jest nowym wątkiem, ale bardzo ciekawie się zapowiada, czekam z niecierpliwością jak będziesz kierować tym wątkiem i co się wydaży w twoim fotostory.

Odcinek jest 10/10, widzę, że jest trą szybka akcja! Na przykład jak go kąpała ni stąd ni z owąt dziecko znalazło się w łóżku! Ale i tak odcinek jest fajny! Czekam na następny!

Pismak napisał:

jak go kąpała ni stąd ni z owąt dziecko znalazło się w łóżku!

To jest tzw. przeskok akcji. Nie będę przecież po kolei opisywała, co się postacie robią, bo to byłoby ździebko nudne...

No cóż, daję kolejny odcinek, wybaczcie, że taki krótki. Pozwolę sobie też przedstawić kolejną postać, tym razem tylko jedną:

Nancy Lawson – koleżanka Cassandry, uczennica ostatniej klasy szkoły średniej, wybiera się na studia. Dobrze dogaduje się z Cass, mają w sumie podobny styl. Jest córką Claire Lawson, która opiekuje się Frankiem. Zdrobnienia: Nan.

Odcinek 2.
Oczekiwanie
- No więc ojciec postanowił zatrudnić detektywa – powiedziała Cassandra. Ona i Nancy siedziały w salonie pani Lawson i rozmawiały; Frank siedział na rozłożonym kocu i bawił się klockami. - Powiedział, że nie będzie czekał jeszcze dwóch dni, i wcale mu się nie dziwię.

- Ja też – stwierdziła Nancy. - I kiedy ma się z nim spotkać?
- Już się spotkali – odparła Cass. - Odwiedził nas w domu, dziś po południu.
- No to nie tracicie czasu. Jak wygląda? Przypomina któregoś ze słynnych detektywów? Sherlocka Holmesa, Herculesa Poirot?
- Z wyglądu to żadnego, włączając w to Colombo. Jest w sumie przystojny, choć moim zdaniem nieco dziwnie się ubiera. A z charakteru... trudno powiedzieć po jednej rozmowie.
- Rozumiem. A jest przynajmniej dobrym detektywem?
- Zobaczymy, chociaż sądzę, że jest niezły. Opowiedzieliśmy mu, co się stało, trochę nas przepytał. W sumie rozbawiło mnie pytanie, czy mama miała jakichś wrogów. No, może nie wszyscy tutaj jakoś ją uwielbiają, ale z tego co wiem, jest raczej lubiana... No, nie wiem. Ostatnio jakoś dziwnie się zachowywała – dziewczyna westchnęła. - W sumie, nie chce mi się o tym gadać.
- Okej, możemy pogadać o czymś innym – powiedziała Nancy. - Słyszałam, że do naszej szkoły ma dojść ten rudzielec, no wiesz... jak on tam miał na imię...
- Daniel Pleasant?
- Właśnie on. Ponoć źle się czuje w swojej szkole, odkąd dołączył do nich Jesse Clayton. Jest w jego klasie.

- O, rety, no to ma chłopak pecha – stwierdziła Cassandra. - Jesse to straszny cham, a na dodatek tchórz. Pamiętasz, jak go osaczyłyśmy na korytarzu? Biedak nie wiedział, w którą stronę uciekać.
- Taa, ale nad słabszymi to się znęcał – prychnęła Nancy. - Dobrze, że go wyrzucili.
- Mnie to zastanawia, jakim cudem go przyjęli – zaśmiała się Cass. - Szkoda, że cię w przyszłym roku nie będzie, jesteś jedną z nielicznych osób, z którymi można się dogadać. Niedawno podeszła do mnie Lindsay, oferowała mi sto dolarów, jeśli napiszę za nią referat, wyobrażasz to sobie?
- Lindsay? To ta, co podjeżdża pod szkołę limuzyną i każdego dnia ma inne ciuchy?
- Właśnie ta. Naprawdę, pod względem mentalności to ona jest „blondi”, chociaż ma brązowe włosy... Oczywiście jej odmówiłam, powiedziałam jej, że mogę jej pomóc w pisaniu, ale za nią tego nie zrobię, a ona się obraziła. Niektórym wydaje się, że wszystko można kupić.
- Ano, niestety.

***

Zadziwiające, jak szybko Cassandra przyzwyczaiła się do nieobecności matki. A przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Chodziła co dzień do szkoły, trzy razy w tygodniu na zajęcia karate, no i starała się zastąpić matkę swoim braciom. W istocie dręczyła ją niepewność, ale starała się o tym nie myśleć, wychodząc ze słusznego skądinąd założenia, że nic w ten sposób nie zdziała.
Minęły dwa tygodnie od zniknięcia Belli, zbliżały się wakacje. Cass właśnie pomagała Alecowi napisać wypracowanie z angielskiego.
- No, myślę, że wystarczy już tego lania wody – powiedziała. - Wiesz, jak to zakończyć?
- Pewnie – odrzekł chłopiec. - „I dlatego uważam, że >>Charlie i fabryka czekolady<< to najlepsza książka Roalda Dahla.”
- Świetnie! Jestem pewna, że dostaniesz najwyższą ocenę.
Alec dopisał zakończenie i włożył zeszyt do plecaka.
- Pomóc ci jeszcze w czymś? - spytała go siostra.
- To już wszystko, ale... - zawahał się. - Powiesz mi wreszcie, gdzie jest mama?
Cassandra westchnęła. Obawiała się, że jej bystry brat będzie drążył sprawę.
- Już od dwóch tygodni jej nie ma – mówił tymczasem on. - Mogę się wreszcie dowiedzieć, o co chodzi?

All images uploaded with ImageShack.us
-No dobrze – odparła. - Dwa tygodnie temu mama długo nie wracała z pracy, więc zaczęłam się martwić... - i tu opowiedziała krótko bratu o bezskutecznym szukaniu u sąsiadów, dziwnym telefonie i wynajęciu detektywa.
- Myślisz, że mama zadarła z gangsterami i teraz się ukrywa? - wysunął teorię Alec, zafascynowany, ale ona spojrzała na niego jak na wariata.
- Chyba za dużo się naoglądałeś filmów sensacyjnych – rzekła. - Mafia w takiej mieścinie jak nasza? No, nie wiem, ale nie sądzę, żeby mamie coś groziło... mam nadzieję.
- To dlaczego wyjechała? I dlaczego nic nam nie powiedziała?
- Nie wiem, ale sądzę, że pan Russel się tego dowie. Mam nadzieję, że już niedługo.

I tyle na razie. Postaram się wynagrodzić "długość" w następnym odcinku...

Ostatnio edytowany przez KathySelden (2011-01-29 21:39:35)

Odcinek 3
Odnalezienie
Tamtej nocy Cassandra długo nie mogła zasnąć. Dręczyło ją jakieś dziwne przeczucie, którego nie potrafiła nazwać. Czy miała się zdarzyć jakaś katastrofa, czy może jakiś przełom w jej życiu? Czuła  coś w rodzaju tremy, jak przed ważnym egzaminem. Na dodatek, było duszno, na niewiele się zdało otwieranie okien w całym domu. Jeszcze wieczorem, przy kolacji, ojciec powiedział:
- Chyba zbiera się na burzę.
Ale ta nie nadchodziła. Ciemne, grube chmury wisiały nad Pleasantview, z rzadka można było dostrzec bezgłośne błyskawice. Mógłby już ten deszcz lunąć, pomyślała dziewczyna. Pogrzmiałoby trochę, Frankie pewnie by się obudził i trzeba by go było uspokajać (malec bał się burzy), ale chociaż minąłby ten nieznośny zaduch. A tak... już nie ma czym oddychać.

Cassandra zasnęła około trzeciej nad ranem, trudno się zatem dziwić, że obudziła się późno i w złym humorze. Dobrze, że była sobota. Po obiedzie ojciec oświadczył, że wybiera się po zakupy i bierze ze sobą chłopców, bo Alecowi trzeba kupić nowe sandały, a Frankie'mu przydałyby się jakieś ubranka, bo część rzeczy jest już na niego za mała. Spytał córkę, czy chce z nimi jechać, ale odmówiła. Łażenie po sklepach było ostatnią rzeczą, na jaką akurat miała ochotę.
Kiedy Mortimer z chłopcami odjechali, Cass walnęła się na kanapę w salonie. Nadal było duszno, wyglądało na to, iż w nocy nie spadła ani kropelka deszczu, o porządnej ulewie już nie wspominając. A chmury wciąż wisiały nad biedną mieściną, nie racząc się chociaż przesunąć i przepuścić trochę słońca. Cass nastawiła płytę Beatlesów (którzy zawsze poprawiali jej nastrój) i wzięła sobie lemoniady. Zaczęła trochę żałować, że nie pojechała z tamtymi – w sklepach byłaby przynajmniej klimatyzacja.
Kiwając stopą w takt Ticket Ro Ride, dziewczyna tak się zamyśliła, że prawie nie usłyszała telefonu. Ruszyła się dopiero po trzecim sygnale.
„Któż to może być?” - pomyślała, odbierając.

- Halo?
- A witam, Matthew Russel z tej strony - usłyszała męski głos. - Przepraszam, ale gdzieś zapodziałem numer na komórkę... pani ojca. Jest może w domu?
- Nie, pojechał po zakupy, a co się stało?
- Chodzi o panią Goth... chyba ją znalazłem - z jakiegoś powodu detektyw wydawał się być zakłopotany.
- Znalazł pan?! - zawołała ona. - Gdzie jest?!
- W Betaville*, to kilka mil na południowy wschód od Pleasantview, ale...
- Jadę tam - oświadczyła natychmiast Cass. - Jest tam jakiś przystanek?
- Ach... to chyba nie jest najlepszy pomysł - zaoponował pan Russel.
- Czemu? Czy coś się jej stało?
- Nie... niezupełnie. Wie pani, to nie jest rozmowa na telefon...
- W takim razie, jadę. Jest tam przystanek?
- Taak, ale...
- A zatem wkrótce będę.
- A-ale kto się zajmie chłopcami?
- Są z ojcem. Do zobaczenia.
Odłożyła słuchawkę i poszła na górę, sprawdzić w internecie, jakie byłoby najlepsze połączenie. Potem wzięła ze swego pokoju torbę i portfel, i zabrała się za zamykanie drzwi i okien – niektóre zostawiała lekko uchylone, bojąc się, że po powrocie zastanie łaźnię zamiast domu. Wzięła komórkę matki – nadal nie miała swojej – włączyła alarm, zamknęła drzwi wejściowe i wyszła. Niebo nadal było całkowicie zachmurzone, a powietrze – niemal nieruchome. Całe szczęście autobus przyjechał dość szybko i był klimatyzowany. Jechał szybko, a ponieważ przystanków po drodze było niewiele, nie minęło dwadzieścia minut, jak była na miejscu. Wysiadła i rozejrzała się. Przystanek w Betaville* znajdował się niedaleko niewielkiego, ale całkiem przyjemnego parku. Szybko też dostrzegła detektywa. Chodził wzdłuż stawu w tę i z powrotem, wyraźnie zdenerwowany.
- Witam - powiedziała do niego.
- A, jest pani. Witam.

- A zatem... Co z moją matką?
- Ech... Zaprowadzę panią - rzekł pan Russel jakoś niechętnie.
Dziewczyna skinęła głową. W milczeniu ruszyli w drogę. Idąc za detektywem, Cass rozglądała się po okolicy. Miasteczko wyglądało całkiem miło, właściwie niewiele różniło się od Pleasantview. Mimo takiej sobie pogody niektórzy z mieszkańców siedzieli w ogródkach i na tarasach, niektórzy urządzali grilla. Ciekawe, co jej matka tutaj robi. Rozmyślania przerwał jej głos towarzysza:
- To tutaj.
Zatrzymali się przed nowoczesnym domem otynkowanym na czerwony kolor, o dość klockowatej bryle – takie było przynajmniej pierwsze wrażenie Cassandry. Detektyw śmiało przeszedł przez furtkę i zadzwonił do drzwi. Otworzył im dość przystojny mężczyzna w średnim wieku.

- Tak? - spytał.
- My do pani... - zaczął pan Russel i zająknął się. - Do Belli.
- A kim państwo są?
- Eem... znajo... - zaczął, ale Cass przerwała mu:
- Jestem jej córką - oświadczyła stanowczo.
Człowiek, który otworzył drzwi wyglądał na lekko zszokowanego tą wiadomością.
- Córką... ja... eee... proszę wejść...
Zaprosił ich do salonu i zaproponował, żeby usiedli, ale dziewczyna odmówiła.
- Bello! Zejdź tu proszę na chwilę!
Rozległy się kroki na górze, a zaraz potem po schodach zeszła czarnowłosa kobieta.

- Cassie?!
Cdn.

_____
Uff, sporo trudności sprawił mi ten odcinek. Proszę o uwagi, czy coś poprawić i takie tam.
Aha, kolejny jest w przygotowaniu, ale nie wiem, kiedy będzie.

*nazwę miasta wzięłam z Simspedii; było chyba coś takiego w Simsach na konsolę, a ja pomyślałam, że brzmi nieźle.